15-09-2024
Κυριακή μετά την ύψωση του τιμίου Σταυρού 2024
Η δύναμις του σταυρού μετατρέπει τα εμπόδια εις ευεργετήματα, τα αναδεικνύει θείας δωρεάς, εφόδια πνευματικά, αφορμάς δοξολογίας του Θεού. Παρά ταύτα εμείς δεν φοβούμεθα τίποτε περισσότερον, όσον τας θλίψεις και τας δυσχερείας. Αυτό όμως το καθημερινόν βίωμα των δυσχερειών και των πόνων, το οποίον μπροστά στα πόδια μας συνεχώς κατρακυλά, ο πάνσοφος Θεός και οικονόμος Πατήρ το κάμνει μεταγωγικόν εις τον ουρανόν. Μας δίδει την δυνατότητα όχι να υπεραρθώμεν των εμποδίων, αλλά να υπομένωμεν αυτά δια να μη χάσωμεν την βασιλείαν. Ο σταυρός λοιπόν δια μέσω των εμποδίων μας μεταβιβάζει το φρόνημα και τον νουν από της γης εις τον ουρανόν και ούτως αποκτώμεν θεϊκήν σκέψιν.
Πόσα βάρη δεν μας δημιουργούν καθ’ ημέραν, ακόμη και αυτό το επάγγελμα, το κοινωνικόν περιβάλλον, οι επιδιώξεις μας, οι αποτυχίες μας, οι ασθένειές μας οι ψυχικές και σωματικές! Πόσες φορές τις νύκτες οι ψυχές μας δεν ημπορούν να ησυχάσουν και τα μάτια μας να κλείσουν! Ο σαρκικός άνθρωπος ενώπιον των δυσκολιών αυτών κάμπτεται, κουράζεται, αγανακτεί. Ο φοβούμενος, επί παραδείγματι, την ασθένειαν και επιθυμών οπωσδήποτε να γίνει καλά, να αποφύγει τον πόνο, να απομακρύνει τον θάνατο, ή ο επιθυμών να ξεπεράσει το πρόβλημα του επαγγέλματός του, όταν όλα πηγαίνουν στραβά, ή να αλλοιωθεί το κοινωνικό του περιβάλλον, δια να μη γίνεται εμπόδιο στην χριστιανική του ζωή, περιπίπτει εις δίνην χείρονα της οδύνης, καθιστά μαύρην την ζωήν του, τρεμοσβύνει διαρκώς το χαμόγελόν του και μόνον ο θάνατος θα τον αναπαύσει. Όλα αυτά τα εμπόδια λαμβάνουν μίαν άλλην διάστασιν υπό το πρίσμα του σταυρού και ευθύς αμέσως τα γύρω μας, τα αντίθετα προς τον Θεόν, χρησιμοποιούνται ως σύμμαχα και φίλα, διότι παύω να ζητώ την αλλαγήν των και αλλάζω εγώ.
Μόχθος και ιδρώτας και αίμα μπορούμε να πούμε ότι είναι η ζωή του ανθρώπου, και εις τον οίκον του και εις την καρδίαν του και εις το περιβάλλον του μετά την προπατορικήν αμαρτίαν. Καθημερινό μας φαγοπότι είναι αυτά τα βιώματα. Τί έπρεπε να κάνει ο Θεός δια να κερδίσει ημάς τους ανθρώπους, οι οποίοι δεν προσκολλώμεθα εις Αυτόν αλλά φροντίζομεν δι’ αυτά; Αυτά ο Θεός τα προσλαμβάνει φιλανθρώπως και οικονομικώς, δια να τα χρησιμοποιήσει ως γλώσσαν του παρακλητικήν· τα προσδέχεται ως συνάλλαγμα ιερόν, το οποίον διευκολύνει τον πόθον της τελειώσεως και θεώσεως, το ταξίδι προς τον ουρανόν. Τα καταθέτει και τα αποθησαυρίζει εις τον λογαριασμόν μας «ένεκεν του ονόματός του» λέγων· εγώ θα σε κερδίσω δια μέσου αυτών. Αυτά τα οποία είναι όλα μάταια, αλλά εις αυτά σταματά η καρδία σου, θα γίνουν τα μέσα της σωτηρίας σου.
Δεν θέλει ο Θεός να είναι σκληρή η ζωή του πιστού αλλά αντιθέτως, να διάγει με την πληρότητα της χαράς Του. Είναι σκληραί όμως αι καρδίαι ημών από την αμαρτίαν, την οποίαν ημείς εφεύρομεν και εδέχθημεν τη υποβολή του δαίμονος. Είναι σκληραί από τα θελήματα και τας επιτυχίας μας και δεν θραύονται ευχερώς, δια να αναρρεύσουν αγάπησιν Χριστού και να πληρωθούν υπό της παρουσίας της εκείνου αγάπης και επομένως χρειάζεται σκληρόν τι να κτυπήσει την καρδίαν όπως ο πόνος, ο οποίος την σαλεύει και την τρικυμίζει. Ποσάκις θα προτιμούσε ο άνθρωπος να αποθάνει παρά να πονά! Αφήνει όμως ο Θεός τον πόνον αυτόν ως αληθινόν ευεργέτημά του λέγων· εδώ είμαι εγώ· ενώ εσύ νομίζεις ότι συνήντησες πόνον, κοίταξε, συναντάς εμένα.
08-09-2024
Το Γεννέθλιο της Θεοτόκου
Η εορτή αυτή (της γέννησης της Παναγίας) είναι μία από τις μεγάλες του έτους και είναι ασφαλώς έργο της θείας Πρόνοιας το γεγονός ότι τοποθετήθηκε λίγο μετά την είσοδό μας στο νέο λειτουργικό κύκλο, που θα μας ξαναθυμίσει ολόκληρο το μυστήριο της σωτηρίας, για να μας βοηθήσει να μετάσχουμε σ’ αυτό. Γι’ αυτό η ακολουθία της εορτής υπογραμμίζει τόσο έντονα τη διάσταση της χαράς που πρέπει να χαρακτηρίζει τον εορτασμό της Παναγίας.
Μέχρι τη γέννηση της Παναγίας ολόκληρος ο κόσμος ήταν έγκλειστος στην αμαρτία. Ασήκωτη θλίψη βάραινε πάνω του. Με την αμαρτία των προπατόρων και με όλες της αμαρτίες της ανθρωπότητας που ακολούθησαν, οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν χωρισμένοι από τον Θεό, αποκομμένοι από τη μοναδική πηγή ζωής που είναι ο Κύριος. Ήταν αδύνατο για τον άνθρωπο να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με τον Θεό μόνο με τις δικές του δυνάμεις. Έπρεπε να παρέμβει για άλλη μία φορά ο Θεός στην ιστορία, για να ξαναδημιουργήσει αυτόν τον σύνδεσμο. Και το έκανε με τη σάρκωση, τον θάνατο και την εις Άδου κάθοδο του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος, του Υιού και Λόγου του Θεού.
Η σωτηρία ήρθε στον κόσμο χάρη στη Μητέρα του Θεού επειδή εκείνη συναίνεσε, κατά την ημέρα του Ευαγγελισμού, στη Σάρκωση του Χριστού.
Γι’ αυτό η εορτή αυτή υμνείται στην ακολουθία ως πραγματική αυγή της σωτηρίας και άνοιξη της χάριτος και γι’ αυτό πρέπει να γεμίζει με χαρά τις καρδιές μας. Πράγματι, η γέννηση της Μητέρας του Θεού εκπλήρωσε κεφαλαιώδη ρόλο στην ιστορία της σωτηρίας μας. Έχει όμως σημαντικό ρόλο και στην πνευματική μας ζωή. Διότι δια της Θεοτόκου μπορούμε να εισέλθουμε αληθινά και με πληρότητα στο μυστήριο της σωτηρίας. Δια της δικής της αδιάλειπτης μεσιτείας και μητρικής συμπαραστάσεως, την οποία ασκεί μεσιτεύοντας συνεχώς για εμάς στον Υιό Της, μπορούμε να εισέλθουμε και να προοδεύσουμε στην πνευματική ζωή. Καμία πρόοδος δεν είναι εφικτή, αν δεν καταφύγουμε στη μεσιτεία της Παναγίας, αν δεν την θεωρήσουμε αληθώς και κατά χάριν Μητέρα μας. Εκείνη δια της μεσιτείας της, μπορεί για άλλη μία φορά, να επιτύχει από τον Θεό αυτή τη Χάρι που μας διαμορφώνει καθ’ ομοίωσιν του Υιού Της, που μας κάνει δια του βαπτίσματος όντως υιούς Θεού. Υιούς στους οποίους ο Πατήρ μπορεί να αναγνωρίσει τη ζώσα εικόνα του Υιού Του, χαραγμένη με φωτεινά ίχνη στις καρδιές μας από το Άγιο Πνεύμα, το Πνεύμα που ο αναστημένος μας αποστέλλει σε κάθε στιγμή της πνευματικής μας ζωής, όταν είμαστε δεκτικοί των δωρεών Του. Και γι’ αυτό η σημερινή εορτή είναι πηγή βαθύτατης χαράς.
Μαζί λοιπόν με την Θεοτόκο, οφείλουμε να κάνουμε τη ζωή μας μία διαρκή συγκατάθεση, μία μόνιμη συναίνεση στο θέλημα του Θεού και στη δωρεά της χάριτος, η οποία με τόσους τρόπους μας προσφέρεται μέσα στην Εκκλησία. Όπως λέω συχνά, μας προσφέρεται μέσα από τη χάρι των μυστηρίων, μέσα από τη μελέτη του Λόγου του Θεού, αλλά και μέσα από την τήρηση όλων αυτών των παραδόσεων και των κανόνων της Εκκλησίας, οι οποίοι δεν είναι απλοί κανονισμοί, αλλά οδοί ζωής, πράγματα που ευαρεστούν στον Θεό. «Μακάριοί εσμέν Ισραήλ, ότι τα αρεστά τω Θεώ ημίν γνωστά εστί».
Ας ζητήσουμε, λοιπόν, από την Μητέρα του Θεού να μας εξασφαλίζει τη χάρη να καταλαβαίνουμε τα παραπάνω όλο και καλύτερα, να συναινούμε όλο και περισσότερο με την ορμή της ψυχής μας, με πολλή εσωτερική χαρά.
31-08-2024
Αγαπητοί μου Αγιοχαραλαμπίτες,
Με αυτό το μήνυμα που μας εισάγει στην νέα εκκλησιαστική χρονιά θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους μας καλή δύναμη για τον αγώνα της αγιότητας που συνεχίζεται χωρίς διακοπή. Να μη πάει χαμένο το σχέδιο της θείας οικονομίας, που περιγράφεται στο κείμενο του Ησαϊα που θα διαβάσετε παρακάτω. Γιατί αυτό αποκαλύπτει την αποστολή του Χριστού μας στον κόσμο, όχι «τω καιρώ εκείνω» αλλά «νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.
Με πολλές ευχές
π. Αθανάσιος
«Η Εκκλησία του Χριστού εορτάζει σήμερα την αρχή της Ινδικτιώνος –από την λατινική λέξη “indictio”, η οποία σημαίνει ορισμός- δηλαδή την έναρξη του εκκλησιαστικού έτους. Ο όρος προήλθε από την συνήθεια των Ρωμαίων αυτοκρατόρων να ορίζουν διά θεσπίσματος για διάστημα δεκαπέντε χρόνων το ποσό του ετησίου φόρου, που εισέπρατταν αυτή την εποχή για την συντήρηση του στρατού. Κατ’ επέκταση καθιερώθηκε να ονομάζονται ινδικτιώνες και οι δεκαπενταετείς αυτοί κύκλοι που άρχισαν επί Καίσαρος Αυγούστου, τρία χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστού.
Επειδή ο Σεπτέμβριος είναι εποχή συγκομιδής καρπών και προετοιμασίας για τον νέο κύκλο βλαστήσεως, ταίριαζε να εορτάζουν οι χριστιανοί την αρχή της γεωργικής περιόδου αποδίδοντας ευχαριστίες στο Θεό για την εύνοιά του προς την κτίση. Είναι αυτό που έκαναν ήδη οι Ιουδαίοι σύμφωνα με τις εντολές του Μωσαϊκού Νόμου την πρώτη δηλαδή ημέρα του εβδόμου Ιουδαϊκού μηνός, αρχές Σεπτεμβρίου, τελούσαν την εορτή της Νεομηνίας ή των Σαλπίγγων, κατά την οποία εσχόλαζαν από κάθε εργασία, για να προσφέρουν θυσίες ολοκαυτωμάτων «εις οσμήν ευωδίας Κυρίω» (Λευϊτ. 23, 18).
Ο Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο δημιουργός του χρόνου και του σύμπαντος, ο προάναρχος Βασιλεύς των αιώνων, ο οποίος εσαρκώθη, για να αποκαταλλάξει τα πάντα εις Εαυτόν και να συναγάγει Ιουδαίους και εθνικούς εις μίαν Εκκλησίαν, ήθελε να ανακεφαλαιώσει εν Εαυτώ τον αισθητό κόσμο και τον γραπτό Νόμο. Έτσι, αυτή την ημέρα που η φύση ετοιμάζεται να διατρέξει ένα νέο κύκλο εποχών, εορτάζομε το γεγονός, κατά το οποίο ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εισήλθε στη Συναγωγή και ανοίγοντας το βιβλίο του Ησαΐα ανέγνωσε το χωρίο, όπου ο Προφήτης ομιλεί επ’ ονόματι του Σωτήρος∙ «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ού είνεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν» (Λουκ. 4, 18).
Όλες οι Εκκλησίες, συναθροισμένες «επί το αυτό», αναπέμπουν σήμερα δοξολογία προς τον ένα τρισυπόστατο Θεό, ο οποίος διαμένει στην αιώνια μακαριότητα, διακρατεί τα πάντα εν τη ζωή του, ο ίδιος ο Χριστός ανοίγει τις θύρες του νέου έτους και μας προσκαλεί να τον ακολουθήσουμε, για να γίνουμε μέτοχοι της αιωνιότητάς του».
